2/9/16

Ενδείξεις δυσλεξίας στο Δημοτικό σχολείο - Άρθρο ειδικά για εκπαιδευτικούς!

Ένα παιδί που δυσκολεύεται στην ανάγνωση, στη γραφή ή στα μαθηματικά, ένα παιδί που δεν προοδεύει όπως τα άλλα παιδιά ή και καθόλου, κάνει τους εκπαιδευτικούς να αναρωτιούνται τι τρέχει.

Πολλοί πιστεύουν ότι απλά θα βελτιωθεί με τον καιρό, αλλά τελικά δεν υπάρχει ουσιαστική αλλαγή και κάποιες φορές μάλιστα γίνεται το αντίθετο. Πώς θα αναγνωρίσετε τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες μέσα στην τάξη; Ποιά είναι τα σημάδια της δυσλεξίας στα παιδιά Δημοτικού;

6/7/16

«Λέξεις που διχάζουν… ορθογραφικά: κτήριο ή κτίριο;»

Πολλές – άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο επιστημονικά τεκμηριωμένες – απόψεις και θέσεις έχουν ακουστεί και γραφεί, σχετικά με το ερώτημα: «κτήριο ή κτίριο»; Προσωπικά θα αποφύγω να πάρω μία ξεκάθαρη θέση απέναντι στο δίλημμα, σεβόμενος αφενός τις απόψεις όλων, αποφεύγοντας αφετέρου να «ρίξω λάδι στη φωτιά», καθώς το θέμα – όπως τουλάχιστον έχω διαπιστώσει παρακολουθώντας διάφορες αναρτήσεις στο διαδίκτυο ή διαβάζοντας σχετικά άρθρα και μελέτες – δείχνει να «ξεφεύγει» κι οφείλουμε να το προσεγγίσουμε κάπως διακριτικά. Ξεκινάμε, λοιπόν, την περιπλάνησή μας στα άδυτα της λέξης.

12/4/16

Το bullying ποινικοποιείται! Τουλάχιστον 6 μήνες φυλάκιση!

Με ποινή τουλάχιστον 6 μηνών θα τιμωρείται οποίος διαπράττει bullying βάσει ειδικής διάταξης που εισαγάγει προς ψήφιση στο νομοσχέδιο για την κατάργηση των φυλακών υψίστης Ασφαλείας, ο υπουργός Δικαιοσύνης, Νίκος Παρασκευόπουλος.

Η διάταξη αυτή έρχεται να καλύψει ένα νομικό κενό που όπως επισημάνθηκε υφίσταται. Με την ίδια ποινή πέραν των δραστών θα τιμωρείται και όποιος κακόβουλα παραμέλησε τα καθήκοντά του και δεν απέτρεψε, ως όφειλε το συμβάν.

7/4/16

Ο δάσκαλος μπορεί να “αλλάξει” ένα παιδί!

Ο Νίκος κάθεται σιωπηλός στην τάξη.. Η παρουσία του απουσία..”Δεν τραβάει .. Δεν διαβάζει “λέει συχνά  πια  ο δάσκαλος στους γονείς του και εκείνοι αρχίζουν να ντρέπονται που ο μικρός δεν τα καταφέρνει..

Μα τον Νίκο δεν τον σηκώνει ο δάσκαλος να πει μάθημα και εκείνος εδώ και καιρό δεν τολμάει να σηκώσει το χέρι του. Αν το κάνει οι άλλοι θα τον κοροϊδέψουν.. Ο δάσκαλος θα του φωνάξει και για άλλη μια φορά θα του πει: “Να διαβάζεις Νίκο. Πάλι αδιάβαστος ήρθες”..Και το παιδί βουλιάζει όλο και πιο πολύ σε χαμένα γνωστικά αντικείμενα που δεν μπορεί να κατανοήσει. Η Σταυριανή κοιτά σαν χαμένη. Ακόμα συλλαβίζει και ας πάει Ε τάξη, αργεί να αντιγράψει και δεν μπορεί να ακολουθήσει την τάξη…Προέρχεται από οικογένεια που τα παιδιά τη χαρακτηρίζουν ¨φτωχή”. Μένει σε ένα σπίτι έξω από την πόλη, χωρίς άλλα  παιδιά στην οικογένεια, χωρίς φίλους και οι γονείς της γεωργοί στηρίζονται από την σύνταξη του παππού που μένει μαζί τους. Τα ρούχα της φθαρμένα, παλιά αλλά καθαρά είναι αδύνατο να  συναγωνιστούν τα ρούχα των συμμαθητριών της. Δυο κορίτσια την κάνουν  παρέα μα και αυτή δεν θέλει ελεημοσύνη. Ετσι νιώθει.. Έχει κλειστεί στον εαυτό της και πια δεν μιλάει και δεν χαμογελάει.. Μα κανείς δεν το βλέπει.


Η Σταυριανή απλά περιθωριοποιήθηκε. Ο Χρήστος και ο Πάνος “σκοτώνονται” συνεχώς. Ο ένας αντιμετωπίζει ως αντίπαλο τον άλλο. Πρώτοι σε όλα θέλουν να είναι.. Στα μαθήματα, στους φίλους, στις σκανταλιές, στα πειράγματα.. Μόνο που τα πειράγματά τους πολλές φορές είναι επικίνδυνα. Ποιος να τολμήσει να τα βάλει μαζί τους; Συνέχεια βρίσκονται έξω από το γραφείο του Διευθυντή και οι γονείς πάντα δίπλα να προσπαθούν να καταλάβουν τι τρέχει..” Η τάξη αυτή είναι ανάγωγη και κακομαθημένα όλα τα παιδιά”, “Δεν είναι τάξη αυτή..Είναι βάσανο”.. “Δύσκολη τάξη για το δάσκαλο που θα τα πάρει. Πρέπει να έχει Άγιο για να τη βγάλει καθαρή”.    Και ένας  δάσκαλος ή μια δασκάλα αναλαμβάνει την τάξη, του  χτυπάνε φιλικά την πλάτη..”Άντε και καλό κουράγιο..¨Και εκείνος ξεκινά..Δεν βιάζεται. Τα μαθήματα μπορούν να περιμένουν λίγο.. Ξέρει εξάλλου τι έχει σημασία για τα παιδιά. Γνωρίζεται μαζί τους. Παρατηρεί την ώρα που διδάσκει. Περπατάει ανάμεσα στα παιδιά και δίνει ευκαιρίες σε όλα να μιλήσουν.. Ξεχωρίζουν από μακριά οι μαθητές που ήταν οι πιο δημοφιλείς και ..αγαπημένα παιδιά για μαθητές και δασκάλους.. Ο Νίκος κρύβεται μα ο δάσκαλος τολμά να του κάνει μια ερώτηση. Καταλαβαίνει πως ο Νίκος δεν μπορεί να κατανοήσει τι τον ρώτησε. Απλοποιεί την ερώτηση. Τον υποβοηθά κιόλας. Πετάγονται οι  μαθητές να συμπληρώσουν. Κάποιοι γελούν. Και σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά.. Σταματάει την εξέταση.. Σοβαρεύει..

Αφήνει το βιβλίο και όρθιος στην μέση της τάξης στρέφει το βλέμμα του σε έναν έναν τους μαθητές.. Δεν κοροϊδεύει κανείς μαθητή του, δεν έχει κανείς δικαίωμα να προσβάλλει τον άλλο επειδή “δεν ξέρει”. Μιλάει για τα αισθήματα αυτού του παιδιού, για το πως νιώθει το παιδί, δίνει δικά του παραδείγματα, βάζει ένα “αστέρι” της τάξης να νιώσει όπως νιώθει ο Νίκος..Χρειάζεται τρόπος και κόπος να καταλάβουν τα παιδιά.. Χρειάζεται δουλειά να μάθουν να νιώθουν τι σημαίνει μαθησιακές δυσκολίες και πως νιώθει ένα παιδί όταν δεν το αποδέχονται.. Ο δάσκαλος βοηθά το Νίκο αλλά και τα άλλα τα παιδιά. Το Νίκο ώστε  να ενταχθεί στην τάξη και τους  συμμαθητές του να  τον αποδεχτούν. Κάνει ομάδες, εντάσσει το Νίκο, δίνει εργασίες, χρησιμοποιεί χρώματα για να επισημαίνει ο Νίκος τα βασικά, κάνει  ερωτήσεις, δείχνει εικόνες, κάνει σχεδιαγράμματα, υπογραμμίζει, συζητά με το Νίκο και επειδή διαφαίνεται πως οι μαθησιακές του δυσκολίες δείχνουν πιθανή δυσλεξία τον απαλλάσσει από τα γραπτά. Πλέον ο Νίκος και χωρίς χαρτί από το ΚΕΔΔΥ εξετάζεται προφορικά στις ίδιες ερωτήσεις με τα παιδιά. Πάνω από όλα το παιδί και όχι τα χαρτιά. 

Και πραγματικά ο Νίκος “φορτσάρει”. Ο γονείς το βλέπουν. Ο Νίκος άλλαξε. Έχει πια αυτοπεποίθηση. Μα ο δάσκαλος δεν μένει μόνο στο μάθημα. Δίνει ευκαιρίες για να εργαστούν σε διάφορες εργασίες και αποκαλύπτεται μπροστά τους ένα μικρό ταλέντο στη φωτογραφία. Και αυτό το ταλέντο δεν μένει ανεκμετάλλευτο έτσι  οργανώνεται στο τέλος της χρονιάς ένας διαγωνισμός φωτογραφίας για όλο το σχολείο και ο Νίκος με τη βοήθεια που του παρέχει παραδίδει  μαθήματα για το διαγωνισμό..

Ο μικρός μαθητής πια, έχει τις ίδιες ευκαιρίες και ας μη περάσει ο δρόμος του από το Πανεπιστήμιο.. Το μέλλον κανείς όμως  δεν το ξέρει. Μα αυτός σήμερα  είναι πια  ένα χαρούμενο παιδί. Η Σταυριανή είναι ένα παιδί που μεγαλώνει μοναχικά. Στερημένα .. Δεν έχει τις ίδιες παραστάσεις με τους συμμαθητές της.. Κάποιοι οριοθέτησαν το παιδί ως παιδί  με οριακή  νοημοσύνη.. Μα πως μπορείς να το λες όταν δεν ξέρεις; Όταν δεν ξέρεις το σπίτι του, το χώρο του; Το πως ζει; Ίσως είναι αργά για παρέμβαση μα η Σταυριανή το μόνο της μειονέκτημα είναι το ότι δεν έχει εμπειρίες, δεν έχει φίλους, παρέες..Ο δάσκαλος  βλέπει πως προσπαθεί. Σίγουρα δεν θα μπορέσει να καλύψει όλα τα κενά της.. Αλλά είναι παιδί που μπορεί με τη βοήθειά του να καλύψει κάποια απόσταση. Συζητά με τους μαθητές..Κάποιοι πραγματικά κοιτούν τη Σταυριανή με μια “κατώτερη” ματιά. Κάποιοι άλλοι όμως απλά δεν ήξεραν.. Δεν προσβάλλει το παιδί. Φέρνει απλά στο τμήμα μια ιστορία, μια ταινία και μετά συζητούν..

Η ενσυναίσθηση πάλι γίνεται μέσο για να πλησιάσουν την Σταυριανή.. Αποφασίζουν οι μαθητές να τη βοηθήσουν. Κάθονται μαζί της κάθε μέρα και άλλος. Της δείχνουν τα μαθήματα. Τη βοηθούν σε ό,τι δεν καταλαβαίνει. Οι δικές της ασκήσεις είναι διαφορετικές πιο κοντά στις δικές της παραστάσεις μα το θέμα είναι ότι αυτό που πρέπει να παρουσιαστεί παρουσιάζεται..Ακόμα και το συντακτικό και η γραμματική παρουσιάζονται μέσα από παραδείγματα από τη δική της ζωή. Διαβάζουν παραμύθια στο χώρο της βιβλιοθήκης και η Σταυριανή τα αφηγείται στην τάξη και τα ζωγραφίζει. ΑΠΛΆ μεν αλλά τα ζωγραφίζει.. Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο αλλά τουλάχιστον πια δεν είναι μόνη. Μια φορά κάθε βδομάδα μετά τη συνεννόηση του δασκάλου πρώτα με τους γονείς της Σταυριανής και μετά με τους άλλους γονείς, μένει στο σπίτι των κοριτσιών που είναι φίλες της.. Δεν είναι πια μόνη..Το μέλλον της κανείς δεν το ξέρει. Αλλά για τη Σταυριανή πια το ότι την αποδέχονται είναι το πιο σημαντικό. Για αυτό είναι ευτυχισμένη.

Η τάξη του Χρήστου και του Πάνου είναι η πιο ζωηρή. Όλοι να μιλήσουν, όλοι να ναι πρώτοι, όλοι να κάνουν το δικό τους. Σκοτωμοί, παρεξηγήσεις, προβλήματα ..Και ο Θεός βοηθός.”Είναι από τις τάξεις που κάνεις το Σταυρό σου και περιμένεις πότε θα πάνε στο..Γυμνάσιο(???)”(αυτό λέγεται από πολλούς. Είτε γονείς, είτε από  όσους εμπλέκονται με την τάξη) Είπαμε πρώτα τα παιδιά κάτι υπάρχει για να ναι τόσο ζωηροί..Πρέπει   ο δάσκαλος να κάνει   ένα πλάνο..Να βρεθεί ένας τρόπος να ελεγχθεί η κατάσταση πριν τραυματιστεί κανείς. Πρώτο σχέδιο.. Εφημερία.. Ο κάθε εκπαιδευτικός  έχει εφημερία κάθε βδομάδα. Και ο δάσκαλος εξηγεί στα παιδιά τι σημαίνει εφημερία. Και ήρθε η ώρα να βάλει τη φαντασία στη μέση. Περνάει  στους μαθητές του  πως είναι κάτι σαν..δύναμη SWATT που σημαίνει ¨Ομάδα άμεσης επέμβασης σε προβλήματα”. Και έτσι τους κάνει..βοηθούς “ελέγχου”. Κάθε φορά που έχει εφημερία, αναλαμβάνουν και οι δυναμικοί μαθητές του τα “δικά τους πόστα”. Άλλοι στις πόρτες, άλλοι στις εξώπορτες, άλλοι στους διαδρόμους..

Υπάρχει καθηκοντολόγιο και κάθε φορά επαναλαμβάνεται η ίδια εντολή: “Εσείς απλά εντοπίζετε το πρόβλημα και ενημερώνετε πως αν συνεχίσουν αυτό που κάνουν (κυρίως διαπληκτισμούς) θα ενημερώσετε τους εκπαιδευτικούς εφημερίας”. Ο Πάνος και ο Χρήστος είναι σε κάθε μία από τις δύο πόρτες..Απλά σταματούν τους μαθητές να ανεβαίνουν στις τάξεις. Την επόμενη βδομάδα ο δάσκαλος τους έχει μαζί στην …περιπολία. Το καλύτερο είναι να τους φέρει κοντά με αυτό τον τρόπο καθώς συζητούν ήρεμα. Δεν τους αντιμετωπίζει ως ..δημιουργούς φασαρίας αλλά ως μαθητές με ανησυχίες…Την επόμενη είναι μόνο οι δυο τους. Παρεμβαίνουν στους μαθητές που διαπληκτίζονται και τον φωνάζουν όταν έχουν θέμα συνέχισης της παραβατικής συμπεριφοράς των μαθητών…Το σχέδιο “εφημερία” αποδίδει καθώς τα δύο παιδιά συνεργάζονται. Όσο για την “φασαρία” της τάξης αυτή μετατρέπεται σε δημιουργικότητα. Μαθήματα προς διδασκαλία παρουσιάζονται από τα παιδιά προγράμματα για την βία επίσης και για κάθε παγκόσμια ημέρα. Ομάδες αντι-bulling αναλαμβάνουν  να εξηγήσουν στους μικρότερους τι δεν πρέπει να κάνουν μέσα σε αυτούς και ο Πάνος και ο Χρήστος  που έχουν αλλάξει.

Ο Πάνος πια έχει μάθει να μετράει μέχρι το 10 πριν ξεσπάσει και πολλές φορές χρησιμοποιεί μια ελαστική μικρή   μπάλα εκτόνωσης που κρύβει μέσα στα χέρια του. Τον βοηθάει  όχι μόνο να μη θυμώνει εύκολα, αλλά και να συγκεντρώνεται περισσότερη ώρα..Τώρα πια βοηθά και ως μαθηματικό μυαλό τους υπόλοιπους. Από την άλλη  ο Χρήστος αναλαμβάνει να βοηθάει  στα μαθήματα της γλώσσας και να οργανώνει ομάδες και επιτέλους κάθονται μαζί. Βέβαια κάποιες φορές διαπληκτίζονται αλλά το παρελθόν δεν μοιάζει με το παρόν…Αυτή η τάξη έχει ακόμα φασαρία. Ο δάσκαλος κάθε μέρα βγαίνει… “κουφός” από τις φωνές τους και με πονοκέφαλο από τις ερωτήσεις τους αλλά πια  η “φασαρία” έχει μετατραπεί σε δημιουργικότητα και κάτι μοναδικό συμβαίνει!!! Τα παιδιά επιτέλους παίζουν μαζί. Έχουν γίνει ομάδα. Μη μου πείτε ότι σε όλους μας  δεν έχει τύχει μια τέτοια τάξη, ή δεν είχατε τέτοιους μαθητές. Το θέμα είναι ο δάσκαλος να ναι εκεί. Λίγο ψυχολόγος, λίγο εφευρέτης, λίγο θεωρητικός, πολύ πρακτικός, πάντα υπομονετικός και πάνω από όλα δημιουργικός σε όλα τα επίπεδα.

Η γνώση δεν έχει σημασία όταν οι μαθητές μας έχουν άλλα να αντιμετωπίσουν και κυρίως  τον εαυτό τους. Πρέπει κάποια παιδιά να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και κάποια άλλα να τιθασεύσουν τον εγωισμό τους για να μπορέσει ο δάσκαλος και οι μαθητές να λειτουργήσουν ως ομάδα για να προχωρήσουν στη γόνιμη γνώση ..Πρέπει ο δάσκαλος να μπορεί να αναγνωρίζει τις ιδιαιτερότητες, να στηρίζει αλλά και να βοηθάει το κάθε παιδί ανάλογα με ό,τι αυτό κουβαλάει στην πλατούλα του από το περιβάλλον του, αλλά και ανάλογα με το χαρακτήρα και την προσωπικότητά του.
Να κοιτάξει να βγάλει προς τα έξω τα καλά στοιχεία και να τιθασεύσει τα αρνητικά.. Και κάθε παιδί που ο δάσκαλος θα βοηθήσει, κάποια στιγμή στο μέλλον το παιδί αυτό θα καταφέρει πολλά περισσότερα από όσα του πρόσδιδε ο περίγυρός του. Ο δάσκαλος έχει τη δύναμη να δώσει φτερά σε ένα παιδί. Αρκεί να προσέξει την ψυχή του..

 Γράφει η εκπαιδευτικός Βασιλική Μηρτσέκη

5/4/16

Tριβιζάς: Να μάθουμε τα παιδιά να ρωτούν αντί «γιατί;», «γιατί όχι;»


«Το κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης. Το πρόβλημα είναι πώς να παραμείνει καλλιτέχνης όταν ενηλικιώνεται» είχε πει ο Πικάσο.
Και η πικρή αλήθεια είναι ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε για να καυτηριάσουμε τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί. Αντί να ενθαρρύνουμε και να αναπτύσσουμε,  αγνοούμε ή ακόμα και διώκουμε τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, τα δύο sine qua non της τέχνης.
H ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πιο παραμελημένες πλευρές των σύγχρονων εκπαιδευτικών συστημάτων. Η φαντασία συνδέεται με το ψεύδος και η δημιουργικότητα με την παράβαση κανόνων και την προσβολή ιερών αγελάδων. Τα παιδιά εισέρχονται στο σχολείο προικισμένα με πλούσια φαντασία και αστείρευτη δημιουργικότητα και αποφοιτούν με φαντασίες ατροφικές και δημιουργικές δυνατότητες στραγγαλισμένες. «Είναι σκανδαλώδες, γράφει ο John Watson, ότι τα σχολεία παραγεμίζουν τα παιδιά σαν γαλοπούλες με γνώσεις, ενώ αφήνουν τη φαντασία τους να λιμοκτονεί».  Σε μια εποχή που η γνώση είναι εύκολα προσβάσιμη και τη θέση «των βιβλίων τσέπης» παίρνουν «βιβλιοθήκες τσέπης» (γιατί τι άλλο είναι οι ηλεκτρονικές συσκευές που επιτρέπουν στον καθένα να κυκλοφορεί με το περιεχόμενο πολλών βιβλιοθηκών στην τσέπη του;) η εκπαίδευση, αντί να εμπνέει και να χαρίζει δημιουργικά φτερά, συνθλίβει και καταθλίβει με τη συσσώρευση γνώσεων το παιδί, ενώ θα έπρεπε να του προσφέρει το εφόδιο της φαντασίας για τη δημιουργική αξιοποίηση αυτών των γνώσεων.

Ευγένιος Τριβιζάς : Θεωρώ το ελληνικό σχολειό βαρετό και εχθρό της δημιουργικότητας


Αυτό συμβαίνει επειδή η πάσης φύσεως εξουσία, θρησκευτική, πολιτική οικονομική, εκπαιδευτική, έχει τη ροπή να θεωρεί αμετάβλητα όσα είναι ρευστά, να μην ανέχεται διαφορετική από την κρατούσα πραγματικότητα, να ανάγει σε υπέρτατες αξίες τη σταθερότητα και την προβλεψιμότητα. Η κάθε εξουσία τότε μόνο αισθάνεται ασφαλής όταν τα πάντα είναι αυστηρά καθορισμένα και οριοθετημένα. Οι ασκούντες εξουσία λατρεύουν τη στασιμότητα και φοβούνται καθετί το ρευστό, το αντιφατικό, το μεταβατικό, το υπερβατικό, το μεταβλητό.Εκλαμβάνουν συνεπώς ως απειλή την αντιφατική ματιά, την απείθαρχη εστίαση της φαντασίας και το «εν δυνάμει» της δημιουργικότητας και έχουν κάθε συμφέρον να τα θέτουν υπό διωγμόν.
Ο διωγμός όμως της φαντασίας και της δημιουργικότητας όχι μόνον στραγγαλίζει τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί, αλλά απονευρώνει και τον μελλοντικό επιστήμονα δεδομένου του κρίσιμου ρόλου των δύο αυτών παραγόντων στην επιστημονική πρόοδο και καινοτομία. Όσο οι επιστήμονες ερευνούν όλο και ευρύτερες εκτάσεις χώρου, όσο ανατέμνουν όλο και μικρότερες μονάδες ύλης, τόσο και πιο δυσδιάκριτη καθίσταται η διαχωριστική γραμμή μεταξύ πραγματικού και φανταστικού.  Στην κβαντική φυσική τα συστατικά στοιχεία της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, δηλαδή τα άτομα, είναι δυνατόν να υπάρχουν την ίδια στιγμή σε δύο διαφορετικούς χώρους. Ένα σύμπαν γεμάτο «κόκκινους νάνους» και «μαύρες τρύπες» που καταπίνουν αστέρια είναι πιο κοντά στον χώρο τou φανταστικού παρά στην κλασική φυσική. Eξού και το μεταμοντερνιστικό συμπέρασμα ότι «η αλήθεια είναι μύθος και ο μύθος είναι αλήθεια».
Μόνο αν καταφέρουμε να διατηρήσουμε τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί,  μόνο αν τονώσουμε τη φαντασία και καλλιεργήσουμε τη δημιουργικότητά του, μόνο αν το μάθουμε, αντί να υπηρετεί, να υπερβαίνει την πραγματικότητα, και πιο πολύ από «γιατί;» να ρωτάει «γιατί όχι;» έχουμε ελπίδα να αποφύγουμε τη στασιμότητα, την αδράνεια και την κοινωνική αποτελμάτωση.
Πηγή: culturenow.gr
- See more at: http://newsone.gr/ugeia/901295-#sthash.q5TNvgE2.dpuf
«Το κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης. Το πρόβλημα είναι πώς να παραμείνει καλλιτέχνης όταν ενηλικιώνεται» είχε πει ο Πικάσο.
Και η πικρή αλήθεια είναι ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε για να καυτηριάσουμε τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί. Αντί να ενθαρρύνουμε και να αναπτύσσουμε,  αγνοούμε ή ακόμα και διώκουμε τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, τα δύο sine qua non της τέχνης.
H ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πιο παραμελημένες πλευρές των σύγχρονων εκπαιδευτικών συστημάτων. Η φαντασία συνδέεται με το ψεύδος και η δημιουργικότητα με την παράβαση κανόνων και την προσβολή ιερών αγελάδων. Τα παιδιά εισέρχονται στο σχολείο προικισμένα με πλούσια φαντασία και αστείρευτη δημιουργικότητα και αποφοιτούν με φαντασίες ατροφικές και δημιουργικές δυνατότητες στραγγαλισμένες. «Είναι σκανδαλώδες, γράφει ο John Watson, ότι τα σχολεία παραγεμίζουν τα παιδιά σαν γαλοπούλες με γνώσεις, ενώ αφήνουν τη φαντασία τους να λιμοκτονεί».  Σε μια εποχή που η γνώση είναι εύκολα προσβάσιμη και τη θέση «των βιβλίων τσέπης» παίρνουν «βιβλιοθήκες τσέπης» (γιατί τι άλλο είναι οι ηλεκτρονικές συσκευές που επιτρέπουν στον καθένα να κυκλοφορεί με το περιεχόμενο πολλών βιβλιοθηκών στην τσέπη του;) η εκπαίδευση, αντί να εμπνέει και να χαρίζει δημιουργικά φτερά, συνθλίβει και καταθλίβει με τη συσσώρευση γνώσεων το παιδί, ενώ θα έπρεπε να του προσφέρει το εφόδιο της φαντασίας για τη δημιουργική αξιοποίηση αυτών των γνώσεων.

Ευγένιος Τριβιζάς : Θεωρώ το ελληνικό σχολειό βαρετό και εχθρό της δημιουργικότητας


Αυτό συμβαίνει επειδή η πάσης φύσεως εξουσία, θρησκευτική, πολιτική οικονομική, εκπαιδευτική, έχει τη ροπή να θεωρεί αμετάβλητα όσα είναι ρευστά, να μην ανέχεται διαφορετική από την κρατούσα πραγματικότητα, να ανάγει σε υπέρτατες αξίες τη σταθερότητα και την προβλεψιμότητα. Η κάθε εξουσία τότε μόνο αισθάνεται ασφαλής όταν τα πάντα είναι αυστηρά καθορισμένα και οριοθετημένα. Οι ασκούντες εξουσία λατρεύουν τη στασιμότητα και φοβούνται καθετί το ρευστό, το αντιφατικό, το μεταβατικό, το υπερβατικό, το μεταβλητό.Εκλαμβάνουν συνεπώς ως απειλή την αντιφατική ματιά, την απείθαρχη εστίαση της φαντασίας και το «εν δυνάμει» της δημιουργικότητας και έχουν κάθε συμφέρον να τα θέτουν υπό διωγμόν.
Ο διωγμός όμως της φαντασίας και της δημιουργικότητας όχι μόνον στραγγαλίζει τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί, αλλά απονευρώνει και τον μελλοντικό επιστήμονα δεδομένου του κρίσιμου ρόλου των δύο αυτών παραγόντων στην επιστημονική πρόοδο και καινοτομία. Όσο οι επιστήμονες ερευνούν όλο και ευρύτερες εκτάσεις χώρου, όσο ανατέμνουν όλο και μικρότερες μονάδες ύλης, τόσο και πιο δυσδιάκριτη καθίσταται η διαχωριστική γραμμή μεταξύ πραγματικού και φανταστικού.  Στην κβαντική φυσική τα συστατικά στοιχεία της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, δηλαδή τα άτομα, είναι δυνατόν να υπάρχουν την ίδια στιγμή σε δύο διαφορετικούς χώρους. Ένα σύμπαν γεμάτο «κόκκινους νάνους» και «μαύρες τρύπες» που καταπίνουν αστέρια είναι πιο κοντά στον χώρο τou φανταστικού παρά στην κλασική φυσική. Eξού και το μεταμοντερνιστικό συμπέρασμα ότι «η αλήθεια είναι μύθος και ο μύθος είναι αλήθεια».
Μόνο αν καταφέρουμε να διατηρήσουμε τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί,  μόνο αν τονώσουμε τη φαντασία και καλλιεργήσουμε τη δημιουργικότητά του, μόνο αν το μάθουμε, αντί να υπηρετεί, να υπερβαίνει την πραγματικότητα, και πιο πολύ από «γιατί;» να ρωτάει «γιατί όχι;» έχουμε ελπίδα να αποφύγουμε τη στασιμότητα, την αδράνεια και την κοινωνική αποτελμάτωση.
Πηγή: culturenow.gr
- See more at: http://newsone.gr/ugeia/901295-#sthash.q5TNvgE2.dpuf
«Το κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης. Το πρόβλημα είναι πώς να παραμείνει καλλιτέχνης όταν ενηλικιώνεται» είχε πει ο Πικάσο.
Και η πικρή αλήθεια είναι ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε για να καυτηριάσουμε τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί. Αντί να ενθαρρύνουμε και να αναπτύσσουμε,  αγνοούμε ή ακόμα και διώκουμε τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, τα δύο sine qua non της τέχνης.
H ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πιο παραμελημένες πλευρές των σύγχρονων εκπαιδευτικών συστημάτων. Η φαντασία συνδέεται με το ψεύδος και η δημιουργικότητα με την παράβαση κανόνων και την προσβολή ιερών αγελάδων. Τα παιδιά εισέρχονται στο σχολείο προικισμένα με πλούσια φαντασία και αστείρευτη δημιουργικότητα και αποφοιτούν με φαντασίες ατροφικές και δημιουργικές δυνατότητες στραγγαλισμένες. «Είναι σκανδαλώδες, γράφει ο John Watson, ότι τα σχολεία παραγεμίζουν τα παιδιά σαν γαλοπούλες με γνώσεις, ενώ αφήνουν τη φαντασία τους να λιμοκτονεί».  Σε μια εποχή που η γνώση είναι εύκολα προσβάσιμη και τη θέση «των βιβλίων τσέπης» παίρνουν «βιβλιοθήκες τσέπης» (γιατί τι άλλο είναι οι ηλεκτρονικές συσκευές που επιτρέπουν στον καθένα να κυκλοφορεί με το περιεχόμενο πολλών βιβλιοθηκών στην τσέπη του;) η εκπαίδευση, αντί να εμπνέει και να χαρίζει δημιουργικά φτερά, συνθλίβει και καταθλίβει με τη συσσώρευση γνώσεων το παιδί, ενώ θα έπρεπε να του προσφέρει το εφόδιο της φαντασίας για τη δημιουργική αξιοποίηση αυτών των γνώσεων.

Ευγένιος Τριβιζάς : Θεωρώ το ελληνικό σχολειό βαρετό και εχθρό της δημιουργικότητας


Αυτό συμβαίνει επειδή η πάσης φύσεως εξουσία, θρησκευτική, πολιτική οικονομική, εκπαιδευτική, έχει τη ροπή να θεωρεί αμετάβλητα όσα είναι ρευστά, να μην ανέχεται διαφορετική από την κρατούσα πραγματικότητα, να ανάγει σε υπέρτατες αξίες τη σταθερότητα και την προβλεψιμότητα. Η κάθε εξουσία τότε μόνο αισθάνεται ασφαλής όταν τα πάντα είναι αυστηρά καθορισμένα και οριοθετημένα. Οι ασκούντες εξουσία λατρεύουν τη στασιμότητα και φοβούνται καθετί το ρευστό, το αντιφατικό, το μεταβατικό, το υπερβατικό, το μεταβλητό.Εκλαμβάνουν συνεπώς ως απειλή την αντιφατική ματιά, την απείθαρχη εστίαση της φαντασίας και το «εν δυνάμει» της δημιουργικότητας και έχουν κάθε συμφέρον να τα θέτουν υπό διωγμόν.
Ο διωγμός όμως της φαντασίας και της δημιουργικότητας όχι μόνον στραγγαλίζει τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί, αλλά απονευρώνει και τον μελλοντικό επιστήμονα δεδομένου του κρίσιμου ρόλου των δύο αυτών παραγόντων στην επιστημονική πρόοδο και καινοτομία. Όσο οι επιστήμονες ερευνούν όλο και ευρύτερες εκτάσεις χώρου, όσο ανατέμνουν όλο και μικρότερες μονάδες ύλης, τόσο και πιο δυσδιάκριτη καθίσταται η διαχωριστική γραμμή μεταξύ πραγματικού και φανταστικού.  Στην κβαντική φυσική τα συστατικά στοιχεία της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, δηλαδή τα άτομα, είναι δυνατόν να υπάρχουν την ίδια στιγμή σε δύο διαφορετικούς χώρους. Ένα σύμπαν γεμάτο «κόκκινους νάνους» και «μαύρες τρύπες» που καταπίνουν αστέρια είναι πιο κοντά στον χώρο τou φανταστικού παρά στην κλασική φυσική. Eξού και το μεταμοντερνιστικό συμπέρασμα ότι «η αλήθεια είναι μύθος και ο μύθος είναι αλήθεια».
Μόνο αν καταφέρουμε να διατηρήσουμε τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί,  μόνο αν τονώσουμε τη φαντασία και καλλιεργήσουμε τη δημιουργικότητά του, μόνο αν το μάθουμε, αντί να υπηρετεί, να υπερβαίνει την πραγματικότητα, και πιο πολύ από «γιατί;» να ρωτάει «γιατί όχι;» έχουμε ελπίδα να αποφύγουμε τη στασιμότητα, την αδράνεια και την κοινωνική αποτελμάτωση.
Πηγή: culturenow.gr
- See more at: http://newsone.gr/ugeia/901295-#sthash.q5TNvgE2.dpuf
«Το κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το πρόβλημα είναι πώς να παραμείνει καλλιτέχνης όταν ενηλικιώνεται» είχε πει ο Πικάσο. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε για να καυτηριάσουμε τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί. Αντί να ενθαρρύνουμε και να αναπτύσσουμε,  αγνοούμε ή ακόμα και διώκουμε τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, τα δύο sine qua non της τέχνης.
Η ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πιο παραμελημένες πλευρές των σύγχρονων εκπαιδευτικών συστημάτων. Η φαντασία συνδέεται με το ψεύδος και η δημιουργικότητα με την παράβαση κανόνων και την προσβολή ιερών αγελάδων. Τα παιδιά εισέρχονται στο σχολείο προικισμένα με πλούσια φαντασία και αστείρευτη δημιουργικότητα και αποφοιτούν με φαντασίες ατροφικές και δημιουργικές δυνατότητες στραγγαλισμένες.
«Είναι σκανδαλώδες, γράφει ο John Watson, ότι τα σχολεία παραγεμίζουν τα παιδιά σαν γαλοπούλες με γνώσεις, ενώ αφήνουν τη φαντασία τους να λιμοκτονεί». Σε μια εποχή που η γνώση είναι εύκολα προσβάσιμη και τη θέση «των βιβλίων τσέπης» παίρνουν «βιβλιοθήκες τσέπης» (γιατί τι άλλο είναι οι ηλεκτρονικές συσκευές που επιτρέπουν στον καθένα να κυκλοφορεί με το περιεχόμενο πολλών βιβλιοθηκών στην τσέπη του;) η εκπαίδευση, αντί να εμπνέει και να χαρίζει δημιουργικά φτερά, συνθλίβει και καταθλίβει με τη συσσώρευση γνώσεων το παιδί, ενώ θα έπρεπε να του προσφέρει το εφόδιο της φαντασίας για τη δημιουργική αξιοποίηση αυτών των γνώσεων.
Αυτό συμβαίνει επειδή η πάσης φύσεως εξουσία, θρησκευτική, πολιτική οικονομική, εκπαιδευτική, έχει τη ροπή να θεωρεί αμετάβλητα όσα είναι ρευστά, να μην ανέχεται διαφορετική από την κρατούσα πραγματικότητα, να ανάγει σε υπέρτατες αξίες τη σταθερότητα και την προβλεψιμότητα. Η κάθε εξουσία τότε μόνο αισθάνεται ασφαλής όταν τα πάντα είναι αυστηρά καθορισμένα και οριοθετημένα.
Οι ασκούντες εξουσία λατρεύουν τη στασιμότητα και φοβούνται καθετί το ρευστό, το αντιφατικό, το μεταβατικό, το υπερβατικό, το μεταβλητό. Εκλαμβάνουν συνεπώς ως απειλή την αντιφατική ματιά, την απείθαρχη εστίαση της φαντασίας και το «εν δυνάμει» της δημιουργικότητας και έχουν κάθε συμφέρον να τα θέτουν υπό διωγμόν. Ο διωγμός όμως της φαντασίας και της δημιουργικότητας όχι μόνον στραγγαλίζει τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί, αλλά απονευρώνει και τον μελλοντικό επιστήμονα δεδομένου του κρίσιμου ρόλου των δύο αυτών παραγόντων στην επιστημονική πρόοδο και καινοτομία.
Όσο οι επιστήμονες ερευνούν όλο και ευρύτερες εκτάσεις χώρου, όσο ανατέμνουν όλο και μικρότερες μονάδες ύλης, τόσο και πιο δυσδιάκριτη καθίσταται η διαχωριστική γραμμή μεταξύ πραγματικού και φανταστικού. Στην κβαντική φυσική τα συστατικά στοιχεία της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, δηλαδή τα άτομα, είναι δυνατόν να υπάρχουν την ίδια στιγμή σε δύο διαφορετικούς χώρους. Ένα σύμπαν γεμάτο «κόκκινους νάνους» και «μαύρες τρύπες» που καταπίνουν αστέρια είναι πιο κοντά στον χώρο τou φανταστικού παρά στην κλασική φυσική. Eξού και το μεταμοντερνιστικό συμπέρασμα ότι «η αλήθεια είναι μύθος και ο μύθος είναι αλήθεια».
Μόνο αν καταφέρουμε να διατηρήσουμε τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί, μόνο αν τονώσουμε τη φαντασία και καλλιεργήσουμε τη δημιουργικότητά του, μόνο αν το μάθουμε, αντί να υπηρετεί, να υπερβαίνει την πραγματικότητα, και πιο πολύ από «γιατί;» να ρωτάει «γιατί όχι;» έχουμε ελπίδα να αποφύγουμε τη στασιμότητα, την αδράνεια και την κοινωνική αποτελμάτωση.

culturenow.gr
«Το κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης. Το πρόβλημα είναι πώς να παραμείνει καλλιτέχνης όταν ενηλικιώνεται» είχε πει ο Πικάσο.
Και η πικρή αλήθεια είναι ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε για να καυτηριάσουμε τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί. Αντί να ενθαρρύνουμε και να αναπτύσσουμε,  αγνοούμε ή ακόμα και διώκουμε τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, τα δύο sine qua non της τέχνης.
H ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πιο παραμελημένες πλευρές των σύγχρονων εκπαιδευτικών συστημάτων. Η φαντασία συνδέεται με το ψεύδος και η δημιουργικότητα με την παράβαση κανόνων και την προσβολή ιερών αγελάδων. Τα παιδιά εισέρχονται στο σχολείο προικισμένα με πλούσια φαντασία και αστείρευτη δημιουργικότητα και αποφοιτούν με φαντασίες ατροφικές και δημιουργικές δυνατότητες στραγγαλισμένες. «Είναι σκανδαλώδες, γράφει ο John Watson, ότι τα σχολεία παραγεμίζουν τα παιδιά σαν γαλοπούλες με γνώσεις, ενώ αφήνουν τη φαντασία τους να λιμοκτονεί».  Σε μια εποχή που η γνώση είναι εύκολα προσβάσιμη και τη θέση «των βιβλίων τσέπης» παίρνουν «βιβλιοθήκες τσέπης» (γιατί τι άλλο είναι οι ηλεκτρονικές συσκευές που επιτρέπουν στον καθένα να κυκλοφορεί με το περιεχόμενο πολλών βιβλιοθηκών στην τσέπη του;) η εκπαίδευση, αντί να εμπνέει και να χαρίζει δημιουργικά φτερά, συνθλίβει και καταθλίβει με τη συσσώρευση γνώσεων το παιδί, ενώ θα έπρεπε να του προσφέρει το εφόδιο της φαντασίας για τη δημιουργική αξιοποίηση αυτών των γνώσεων.

Ευγένιος Τριβιζάς : Θεωρώ το ελληνικό σχολειό βαρετό και εχθρό της δημιουργικότητας


Αυτό συμβαίνει επειδή η πάσης φύσεως εξουσία, θρησκευτική, πολιτική οικονομική, εκπαιδευτική, έχει τη ροπή να θεωρεί αμετάβλητα όσα είναι ρευστά, να μην ανέχεται διαφορετική από την κρατούσα πραγματικότητα, να ανάγει σε υπέρτατες αξίες τη σταθερότητα και την προβλεψιμότητα. Η κάθε εξουσία τότε μόνο αισθάνεται ασφαλής όταν τα πάντα είναι αυστηρά καθορισμένα και οριοθετημένα. Οι ασκούντες εξουσία λατρεύουν τη στασιμότητα και φοβούνται καθετί το ρευστό, το αντιφατικό, το μεταβατικό, το υπερβατικό, το μεταβλητό.Εκλαμβάνουν συνεπώς ως απειλή την αντιφατική ματιά, την απείθαρχη εστίαση της φαντασίας και το «εν δυνάμει» της δημιουργικότητας και έχουν κάθε συμφέρον να τα θέτουν υπό διωγμόν.
Ο διωγμός όμως της φαντασίας και της δημιουργικότητας όχι μόνον στραγγαλίζει τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί, αλλά απονευρώνει και τον μελλοντικό επιστήμονα δεδομένου του κρίσιμου ρόλου των δύο αυτών παραγόντων στην επιστημονική πρόοδο και καινοτομία. Όσο οι επιστήμονες ερευνούν όλο και ευρύτερες εκτάσεις χώρου, όσο ανατέμνουν όλο και μικρότερες μονάδες ύλης, τόσο και πιο δυσδιάκριτη καθίσταται η διαχωριστική γραμμή μεταξύ πραγματικού και φανταστικού.  Στην κβαντική φυσική τα συστατικά στοιχεία της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, δηλαδή τα άτομα, είναι δυνατόν να υπάρχουν την ίδια στιγμή σε δύο διαφορετικούς χώρους. Ένα σύμπαν γεμάτο «κόκκινους νάνους» και «μαύρες τρύπες» που καταπίνουν αστέρια είναι πιο κοντά στον χώρο τou φανταστικού παρά στην κλασική φυσική. Eξού και το μεταμοντερνιστικό συμπέρασμα ότι «η αλήθεια είναι μύθος και ο μύθος είναι αλήθεια».
Μόνο αν καταφέρουμε να διατηρήσουμε τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί,  μόνο αν τονώσουμε τη φαντασία και καλλιεργήσουμε τη δημιουργικότητά του, μόνο αν το μάθουμε, αντί να υπηρετεί, να υπερβαίνει την πραγματικότητα, και πιο πολύ από «γιατί;» να ρωτάει «γιατί όχι;» έχουμε ελπίδα να αποφύγουμε τη στασιμότητα, την αδράνεια και την κοινωνική αποτελμάτωση.
Πηγή: culturenow.gr
- See more at: http://newsone.gr/ugeia/901295-#sthash.q5TNvgE2.dpuf

22/3/16

Τι είναι η δυσγραφία και πως μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε;



Τι είναι η δυσγραφία;
Η δυσγραφία ανήκει στις μαθησιακές δυσκολίες. Παρουσίαζεται ως δυσκολία στη γραφή, καθώς επηρεάζει τις ικανότητες γραφής. Ορίζεται ως η δυσκολία στην αυτόματη ανάκληση στη μνήμη και στον έλεγχο των μυϊκών κινήσεων που απαιτούνται για τη γραφή των γραμμάτων ή των αριθμών.
Πολύ συχνά εμφανίζεται συνοδευόμενη από κάποια άλλη μαθησιακή δυσκολία.

Πώς εκδηλώνεται η δυσγραφία;
Η δυσγραφία εκδηλώνεται συνήθως με:
  • Δυσκολία απόδοσης της σκέψης και του γραπτού λόγου στον προφορικό.
  • Ελλιπή οργάνωση του γραπτού (τα γράμματα δεν είναι σωστά τοποθετημένα στη γραμμή, αλλά και το κείμενο δεν είναι σωστά τοποθετημένο στη σελίδα).
  • Κούραση ως αποτέλεσμα της προσπάθειας του παιδιού να γράψει.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της δυσγραφίας;
Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι η δυσγραφία (όπως η δυσλεξία, αλλά και γενικά οι μαθησιακές δυσκολίες) δεν επηρεάζουν τη νοητική ικανότητα του ατόμου. Παράλληλα, η δυσγραφία δεν είναι τεμπελιά ούτε προκαλείται από απροσεξία ή αδιαφορία του παιδιού.
Τα χαρακτηριστικά της δυσγραφίας είναι:
  • Η ανακολουθία των γραμμάτων
  • Η ανάμειξη μικρών και κεφαλαίων γραμμάτων
  • Συνεχές γράψιμο. Γράψιμο, δηλαδή, χωρίς κενά ανάμεσα στις λέξεις.
  • Πολύ μικρά ή πολύ μεγάλα γράμματα.
  • Γράμματα ημιτελή ή με μη κανονικό σχήμα
  • Ατελείς λέξεις σε μια πρόταση ή ακόμα και ατελείς προτάσεις
  • Πολλά ορθογραφικά λάθη
  • Γράψιμο εκτός των γραμμών και μη τήρηση των περιθωρίων του τετραδίου.
  • Κούραση κατά το γράψιμο
  • Κακή οργάνωση της σελίδας
  • Δυσκολία στην οργάνωση της σκέψης
  • Απόκλιση ανάμεσα στον γραπτό και τον προφορικό λόγο
  • Σφίξιμο των δαχτύλων κατά το γράψιμο
  • Μη κανονική τοποθέτηση του καρπού
  • Συχνά σβησίματα
  • Εναλλαγή όρθιων και πλαγιαστών γραμμάτων
  • Αργός ρυθμός γραψίματος (και κατά την αντιγραφή)
  • Ψιθύρισμα κατά το γράψιμο
  • Μη ικανοποιητική οργάνωση της δομής και της σύνταξης
  • Δυσκολία στη γραμματική

Τα παιδιά με δυσγραφία εύκολα απογοητεύονται, καθώς οι προσπάθειες τους δεν αποδίδουν «καρπούς». Ενώ ο προφορικός λόγος είναι ικανοποιητικός, η δυσκολία να αποδώσουν τη σκέψη τους γραπτά τους δημιουργεί άγχος και πολλές φορές τα παρατούν, αφού βλέπουν πως δεν τα καταφέρνουν, όπως θα ήθελαν ή όπως περίμεναν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα διαγωνίσματα, καθώς τα παιδιά μπορεί να έχουν διαβάσει αρκετά, ο βαθμός όμως δεν ανταποκρίνεται στην προσπάθειά τους.

Πώς μπορεί να βοηθηθεί ένας μαθητής με δυσγραφία;
  • Είναι καλό να εξασκηθεί ο μαθητής στο σχεδιασμό των γραμμάτων και των αριθμών. Αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους:
    • Το παιδί γράφει το γράμμα με το δάχτυλο στον αέρα.
    • Φτιάχνει το γράμμα με τα δάχτυλα ή με το σώμα του (Μπορεί να τον βοηθήσει κι ένας συμμαθητής του). Μπορεί ταυτόχρονα να κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Για παράδειγμα, για να φτιάξει το γράμμα ‘α’, χρησιμοποιεί τον δείκτη και τον αντίχειρα του αριστερού χεριού δημιουργεί έναν κύκλο και κολλάει τον δείκτη του δεξιού χεριού για να φτιάξει τη ‘μαγκουρίτσα’.
    • Γίνεται ‘σαλιγκάρι’ «γράφοντας» με τα βήματά του το γράμμα στο πάτωμα. Δηλαδή, κάνει περπατώντας την κίνηση που θα έκανε με το χέρι του και το μολύβι. Για παράδειγμα, για να «γράψει» το ‘α’, περπατάει κυκλικά, κάνει ένα μικρό πηδηματάκι (εκεί που θα σήκωνε το μολύβι) και στη συνέχεια περπατά ευθεία για να φτιάξει τη ‘μαγκουρίτσα’.
    • Πλάθει πλαστελίνη, πηλό ή ζύμη και φτιάχνει γράμματα και αριθμούς.
    • Σε ένα μπολ βάζουμε άμμο, αλεύρι ή ζάχαρη. Το παιδί γράφει γράμματα και αριθμούς με το δάχτυλό του.
  • Φτιάχνουμε εμείς γράμματα με πλαστελίνη. Το παιδί κλείνει τα μάτια και αγγίζοντάς τα, προσπαθεί να αναγνωρίσει ποιο γράμμα είναι.
  • Κατηγοριοποιούμε τα γράμματα και τους αριθμούς με βάση τις ομοιότητες που έχουν (καμπύλες, ευθείες γραμμές, γωνίες, μέγεθος, θέση στη γραμμή). Το παιδί τα παρατηρεί και συνειδητοποιεί ποια μοιάζουν μεταξύ τους και ποια όχι.
  • Το παιδί πρέπει να μάθει από νωρίς να κρατά σωστά το μολύβι, να έχει σωστή στάση σώματος και να τοποθετεί σωστά το τετράδιο όταν γράφει.
  • Θα ήταν καλό να αποφεύγεται η γραφή σε χαρτί που δεν έχει γραμμές και περιθώρια.
  • Το παιδί μπορεί να γράφει στον υπολογιστή, ώστε να αποφεύγει την υπερβολική προσπάθεια και την κούραση, ωστόσο, το γράψιμο στο χαρτί δεν πρέπει να αποκλείεται τελείως.
  • Το παιδί θα βοηθηθεί πολύ αν διορθώνει μόνο του το γραπτό του. Σε πρώτο στάδιο, του επισημαίνουμε τη λέξη που είναι γραμμένη λάθος, ενώ αργότερα δείχνουμε τη γραμμή ή την παράγραφο, όπου υπάρχει λάθος. Το λάθος δεν είναι απαραίτητα ορθογραφικό. Το παιδί μπορεί να διορθώσει και κάποιο γράμμα που δεν είναι γραμμένο «σωστά».
    • Είναι καλό η διόρθωση να γίνεται λίγη ώρα μετά την ολοκλήρωση τη εργασίας, ώστε να δει το γραπτό του από κάποια «απόσταση». Μπορούμε να χωρίσουμε τον έλεγχο του γραπτού σε τομείς για να βοηθηθεί το παιδί: ορθογραφία, στίξη, σύνταξη, καθαρότητα γραπτού κλπ.
  • Δείχνουμε στο παιδί παλιότερα γραπτά του για να συγκρίνει και και να παρακολουθήσει την εξέλιξη και τη βελτίωσή του.
  • Ασκήσεις που μπορούν να βοηθήσουν τους παιδί να «δουλεύει» σωστά το μολύβι:
    • Δίνουμε στο παιδί ασκήσεις πρώτης γραφής, ακόμα κι αν βρίσκεται σε μεγαλύτερη τάξη.
    • Σχεδιάζουμε σε χαρτί και κόβουμε γράμματα και αριθμούς. Το παιδί τα χρωματίζει προσέχοντας να μη βγαίνει από το κενό.
    • Παιχνίδια με λαβύρινθους μπορούν επίσης να βοηθήσουν.

Τι σχέση έχει η κακογραφία με τη δυσγραφία;
Η κακογραφία δεν σημαίνει δυσγραφία. Δεν αποτελεί μαθησιακή δυσκολία. Τα γράμματα είναι δυσανάγνωστα και πολλές φορές δεν είναι σωστά τοποθετημένα στο γραπτό του. Ωστόσο, όταν το παιδί γράφει προσεκτικά μπορεί να κάνει ευανάγνωστα γράμματα. Επίσης, η κακογραφία δεν επηρεάζει την ορθογραφία. Αιτία για την κακογραφία μπορεί να είναι μια «κακή» αρχή στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, κατά τις οποίες δεν δόθηκε η κατάλληλη προσοχή στις ασκήσεις πρώτης γραφής ώστε να «συνηθίσει» το παιδί να γράφει σωστά τα γράμματα και τους αριθμούς.

πηγή: fylada.gr

16/3/16

Τα 4 στηρίγματα μιας υγιούς οικογένειας, από τον Χόρχε Μπουκάι!

Αγάπη, εκτίμηση, κανόνες και επικοινωνία: πάνω σ’ αυτόν τον βατήρα στέκεται το παιδί νια να κάνει το άλμα του στη ζωή.

Η οικογένεια ως βατήρας

Το σπίτι όπου έζησε το παιδάκι που ήμουν κάποτε, και τα πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή υπήρξαν ο βατήρας πάνω στον οποίο πάτησα για να εκτελέσω το άλμα προς την ενήλικη ζωή μου.

Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον βατήρα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή.

Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον βατήρα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ.

Τι καλά που θα ήταν αν βρίσκαμε το θάρρος να πηδήξουμε από τον βατήρα μ’ έναν θεαματικό τρόπο! Αυτό μπορεί να γίνει αν ο βατήρας είναι υγιής. Αν η οικογενειακή σχέση είναι υγιής. Αν το ζευγάρι των γονιών είναι υποστηρικτικό.

Ο βατήρας αυτός πατάει πάνω σε τέσσερα βασικά στηρίγματα, τόσο σημαντικά, που αν δεν είναι στέρεα κανένα παιδάκι δεν μπορεί να περπατήσει πάνω του χωρίς να πέσει.

Το πρώτο στήριγμα είναι η αγάπη

Ένα παιδί που δεν ένιωσε ότι το αγάπησαν οι γονείς του, έχει μια θλιβερή ιστορία: θα του είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσει τον εαυτό του. Η αγάπη για τον εαυτό μας μαθαίνεται μέσα από την αγάπη που δεχόμαστε από τους γονείς μας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να διδαχτούμε και αλλιώς, λέω απλώς ότι αυτός είναι ο καλύτερος τόπος και τρόπος για να το μάθουμε. Και βέβαια, ένα παιδί που δεν αγαπήθηκε δεν μπορεί ούτε το ίδιο να αγαπήσει, κι αν έτσι έχει συμβεί στη ζωή του, τι μπορεί να κάνει αργότερα στις σχέσεις του με τους άλλους;

Ο βατήρας που δεν έχει αυτό το στήριγμα είναι επικίνδυνος. Είναι δύσκολο να βαδίσει κανείς πάνω του. Είναι ένας βατήρας χωρίς ισορροπία.

Το δεύτερο στήριγμα είναι η εκτίμηση

Αν η οικογένεια δεν έχει ένα καλό απόθεμα αυτοεκτίμησης, αν οι γονείς θεωρούν ότι οι ίδιοι είναι ένα τίποτα, τότε και το παιδί θα αισθάνεται ένα τίποτα.

Αν προέρχεται κανείς από ένα σπίτι όπου δεν τον εκτιμούν και δεν θεωρούν ότι αξίζει, δυσκολεύεται να πιστέψει ο ίδιος για τον εαυτό του ότι αξίζει. Τα σπίτια με ένα καλό επίπεδο αυτοεκτίμησης διαθέτουν κατάλληλους βατήρες.

Η Βιρτζίνια Σατίρ λέει: «Στις καλές οικογένειες, η χύτρα της αυτοεκτίμησης του σπιτιού είναι γεμάτη». Που σημαίνει: οι γονείς πιστεύουν ότι είναι αξιόλογοι άνθρωποι, πιστεύουν ότι τα παιδιά τους αξίζουν, ο μπαμπάς πιστεύει ότι η μαμά αξίζει, η μαμά πιστεύει ότι ο μπαμπάς αξίζει, ο μπαμπάς και η μαμά πιστεύουν ότι έχουν μια οικογένεια που αξίζει, και είναι κι οι δύο υπερήφανοι για την ομάδα που έχουν φτιάξει.

Όταν έρχεται σπίτι το παιδί και λέει: «Τι ωραία που είναι αυτή η οικογένεια!» τότε ξέρουμε πως ο βατήρας είναι γερός.

Όταν έρχεται το παιδί σπίτι και λέει: «Μπορώ να πάω να μείνω στο σπίτι της θείας Μαργαρίτας;»… τότε έχουμε πρόβλημα.

Όταν λέει ο πατέρας στο παιδί: «Γιατί τότε δεν πας να μείνεις με τη θεία σου τη Μαργαρίτα;» πάλι κάτι συμβαίνει.

Το τρίτο στήριγμα είναι οι κανόνες

Στην οικογένεια πρέπει να υπάρχουν κανόνες, με τη μόνη προϋπόθεση ότι δεν θα είναι αυστηροί. Οι κανόνες πρέπει να είναι ευέλικτοι, ελαστικοί, αμφισβητήσιμοι, συζητήσιμοι και διαπραγματεύσιμοι. Πάντως, πρέπει να υπάρχουν.

Ακριβώς όπως πιστεύω ότι οι κανόνες στην οικογένεια υπάρχουν για να μπορεί κανείς να τους παραβεί και είναι δική μας υποχρέωση να βάζουμε καινούργιους, πιστεύω και ότι η διαδικασία αυτή πρέπει να βασίζεται σε μια χρονική στιγμή που τα παιδιά έχουν μάθει να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν σ’ ένα περιβάλλον με ασφάλεια και προστασία.

Αυτό είναι το περιβάλλον της οικογένειας. Οι κανόνες αποτελούν το πλαίσιο ασφάλειας και πρόβλεψης που είναι αναγκαίο για την ανάπτυξη μου. Ένα σπίτι χωρίς κανόνες δημιουργεί έναν βατήρα πάνω στον οποίο το παιδί δεν μπορεί να σταθεί για να κάνει το άλμα του στον κόσμο…

Το τελευταίο στήριγμα είναι η επικοινωνία

Για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί το άλμα, είναι αναγκαίο να υπάρχει διαρκής και έντιμη επικοινωνία. Με κανένα άλλο θέμα δεν έχουν ασχοληθεί τόσο πολύ τα εγχειρίδια ψυχολογίας, όσο με αυτό της επικοινωνίας.

Να διαβάζετε μαζί σαν ζευγάρι, να κουβεντιάζετε με τα παιδιά σας, να συζητάτε όλοι μεταξύ σας με την τηλεόραση κλειστή… Αυτός είναι ένας τρόπος για να ενισχυθεί η επικοινωνία, όχι όμως ο πιο σημαντικός.

Ουσιαστικό είναι αυτό που ξεκινάει με ερωτήσεις που κάνει κανείς με αληθινό ενδιαφέρον, μέσα από την καρδιά του: Πώς είσαι; Πώς τα πέρασες σήμερα; Θέλεις να κουβεντιάσουμε;

Και σ’ αυτό το στήριγμα —αποκλειστικά σ’ αυτό το στήριγμα—, στηρίζεται η δυνατότητα επανόρθωσης των υπολοίπων.

Αγάπη, εκτίμηση, κανόνες και επικοινωνία: πάνω σ’ αυτόν τον βατήρα στέκεται το παιδί νια να κάνει το άλμα του στη ζωή. Για να βαδίσει, καταρχάς, τον δρόμο της αυτοεξάρτησης και, στη συνέχεια, τον δρόμο της συνάντησης με τους άλλους.


Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ο Δρόμος της Συνάντησης» Εκδόσεις OPERA

7 πράγματα που κάνουν άθελα τους οι γονείς και εμποδίζουν τα παιδιά τους να επιτύχουν!

Ο Dr Tim Elmore, ερευνητής, ψυχολόγος και συγγραφέας Best Seller βιβλίων ψυχολογίας, ανακάλυψε επτά σοβαρά λάθη που κάνουν συχνά  οι γονείς καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους, που μειώνουν την αυτοπεποίθηση τους από μικρή ηλικία και περιορίζουν τις πιθανότητες να έχουν μια επιτυχημένη καριέρα και προσωπική ζωή. Δείτε τα παρακάτω λάθη των γονιών ώστε να αποφύγετε να κάνετε τα ίδια λάθη και εσείς!

1. Προστατεύουν υπερβολικά! Ζούμε σε έναν κόσμο όπου ο κίνδυνος παραμονεύει σε κάθε γωνία. Έτσι η ασφάλεια των παιδιών μας προέχει από όλα τα άλλα και ο φόβος του να μην πάθουν κάτι, μας κάνει να προσπαθούμε τα πάντα προκειμένου να μην πάθουν τίποτα. Αλλά αυτό έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Οι ψυχολόγοι στην Ευρώπη ανακάλυψαν ότι εάν ένα παιδί δεν παίξει έξω και δεν χτυπήσει γόνατο, ίσως θα έχει φοβίες σαν ενήλικας. Τα παιδιά πρέπει να πέφτουν κάποιες φορές, για να μαθαίνουν ότι είναι φυσιολογικό. Οι νέοι, για παραδειγμα,  πρέπει ίσως να χωρίσουν από κάποια σχέση για να αποκτήσουν την συναισθηματική ωριμότητα που χρειάζεται μια σχέση για να διαρκέσει.  Εάν οι γονείς αφαιρέσουν κάθε κίνδυνο από την ζωή των παιδιών τους, τότε αυτά θα έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση σαν μεγάλοι.

2. Σώζουν πολύ γρήγορα. Τα παιδιά  δεν αποκτούν  μερικές από τις ικανότητες που είχαν τα παιδιά πριν 30 χρόνια γιατί οι γονείς σήμερα, τρέχουν να λύσουν το πρόβλημα αντί να αφήσουν πρώτα τα παιδιά τους να προσπαθήσουν.  Όταν σώζουμε εμείς μια κατάσταση πρώτοι και πνίγουμε το παιδί με πολλή ‘βοήθεια’, τότε αυτό μαθαίνει να βασίζεται σε άλλους για να του λύσουν τα προβλήματα. Αυτό όμως δεν γίνεται στην πραγματική ζωή. Το αντίθετο μάλιστα. Έτσι τα στερούμε από το να γίνουν ικανοί ενήλικες.

3. Επαινούμε πολύ εύκολα. Το να τα επιβραβεύουμε για τα πάντα υπερβολικά δεν είναι τελικά θετικό. Όταν τα επαινούμε με το παραμικρό, τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι η μαμά και ο μπαμπάς είναι οι μόνοι που τους λένε ότι είναι καταπληκτικά ενώ οι άλλοι δεν τους το λένε. Αρχίζουν να αμφισβητούν την αντικειμενικότητα των γονιών τους. Όταν επαινούμε πολύ και αγνοούμε την κακή συμπεριφορά τους, τα παιδιά μαθαίνουν να εξαπατούν,να υπερβάλουν, να ψεύδονται και να αποφεύγουν την σκληρή πραγματικότητα γιατί  δεν έχουν εκπαιδευτεί για να την αντιμετωπίσουν. 

4. Αφήνουμε τις  ενοχές  να μας οδηγούν. Το παιδί σας δεν χρειάζεται να σας αγαπά κάθε λεπτό. Τυχόν απογοήτευση θα ξεχαστεί γρήγορα αλλά όχι και τα αποτελέσματα όταν τα έχετε κακομάθει. Πείτε λοιπόν όχι ή όχι τώρα, και αφήστε να παλέψουν για αυτό που θέλουν και χρειάζονται. Σαν γονείς τους δίνουμε ότι θέλουν όταν τα επιβραβεύουμε,  ιδιαίτερα όταν υπάρχουν πολλά παιδιά. Όταν κάποιο κάνει κάτι καλά, αισθανόμαστε ότι είναι άδικο να παινέσουμε και να επιβραβεύσουμε μόνο αυτό και όχι το άλλο. Αυτό δεν είναι σωστό και δεν ενδυναμώνει σε αυτά την άποψη ότι  η  επιτυχία εξαρτάται από τις δικές μας πράξεις και μόνο. Σιγουρευτείτε πως ένας καλός βαθμός δεν έχει σαν βραβείο μια βόλτα στο μεγάλο πολυκατάστημα.  Αν η σχέση σας με τα παιδιά σας βασίζεται σε υλιστικά βραβεία, τότε τα παιδιά δεν έχουν ούτε εσωτερικά κίνητρα ούτε αγάπη χωρίς αντάλλαγμα. 

5. Να μοιραζόμαστε τα δικά μας λάθη του παρελθόντος. Εμείς σαν ενήλικες πρέπει να αφήνουμε τους νέους να απλώνουν τα φτερά τους και να πειραματίζονται μόνοι τους αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να τα βοηθήσουμε να πλεύσουν στα άγνωστα νερά. Πείτε τους για τα δικά σας λάθη όταν ήσασταν στην ηλικία τους και βοηθήστε τα να κάνουν καλές επιλογές. (Αποφύγετε αρνητικά μαθήματα που πήρατε σχετικά με το κάπνισμα,το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά.) Επίσης, τα παιδιά πρέπει να προετοιμάζονται για  μικρά παραπατήματα και να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των αποφάσεών τους. Μοιραστείτε  μαζί τους πώς εσείς αντιμετωπίσατε μια παρόμοια εμπειρία, τι σας οδήγησε να το κάνετε και τι αποτέλεσμα είχε το μάθημα που πήρατε. Επειδή δεν είμαστε η μόνη επιρροή στα παιδιά μας, πρέπει να είμαστε η καλύτερη. 

6. Νομίζουμε την εξυπνάδα και την ικανότητα σαν δείγμα ωριμότητας. Η εξυπνάδα συχνά χρησιμοποιείται σαν ένδειξη ωριμότητας του παιδιού και σαν αποτέλεσμα, οι γονείς υποθέτουν ότι το έξυπνο και ταλαντούχο παιδί είναι έτοιμο για την ζωή. Όμως δεν είναι έτσι. Κάποιοι επαγγελματίες αθλητές και σταρ του Χόλιγουντ, για παράδειγμα, έχουν απίστευτο ταλέντο αλλά εμπλέκονται σε σκάνδαλα. Επειδή είναι προικισμένα με κάποιο χάρισμα  σε έναν τομέα στην ζωή τους, δεν σημαίνει ότι είναι έτσι και σε άλλους. Δεν υπάρχει ‘ηλικία υπευθυνότητας’ ή οδηγός για το πότε ένα παιδί πρέπει να έχει συγκεκριμένες ελευθερίες, αλλά κατά  κανόνα, θα πρέπει να παρατηρείτε τα άλλα παιδιά στην ηλικία των δικών σας. Εάν εκείνα κάνουν περισσότερα μόνα τους από ότι τα δικά σας, τότε ίσως τα καθυστερείτε να γίνουν ανεξάρτητα. 

7. Δεν ακολουθούμε αυτά που διδάσκουμε Σαν γονείς, έχουμε την ευθύνη να δείξουμε στα παιδιά μας την ζωή που πρέπει να ζήσουν. Να ζήσουν μια ζωή με χαρακτήρα, υπεύθυνα για τις αποφάσεις τους και τα λόγια τους. Μπορούμε σαν αρχηγοί της οικογένειας να πούμε τα σωστά λόγια αλλά πρέπει να προσέξουμε αυτά που τους λέμε να τα τηρούμε και εμείς σαν άνθρωποι. Τα παιδιά θα μιμηθούν το παράδειγμά μας. Εάν δεν κάνουμε συμβιβασμούς σε κάποια πράγματα,  θα ξέρουν και αυτά ότι είναι απαράδεκτο. Δείξτε στα παιδιά σας τι σημαίνει να δίνεις αφιλοκερδώς  συμμετέχοντας  με χαρά σε διάφορες εθελοντικές εργασίες. Κάντε καλύτερο τον τόπο και τους ανθρώπους γύρω σας.

Πηγή: http://newsone.gr/paraxena/860350-#sthash.7Mm0FLXp.dpuf